Het oog wordt opgevuld met een stevige gelei (het glasvocht, glasachtig lichaam of corpus vitreum). Bij kinderen is deze gelei stevig en glashelder. Bij veroudering van het oog (bij bijzienden reeds vanaf de leeftijd van  20 jaar) wordt deze gelei minder stevig, vloeibaarder. Er ontstaan ‘vlokken’ (floaters), dit zijn samenklittende eiwitstructuren die in het jeugdiger oog het onzichtbare raster van de gelei vormen.

Deze vlokken worden gezien als stipjes, draadjes, spinnenwebben, vliegjes. Ze volgen vaak de oogbewegingen, maar zijn meestal niet voortdurend waarneembaar. Deze kunnen traag ontstaan en worden meestal niet bewust waargenomen. Ze worden voornamelijk als storend ervaren bij fel licht of op een witte achtergrond.

Soms ontstaan ze plots wanneer de slapper wordende glasvochtstructuur plots ‘implodeert’ in het oog en hierbij plots loskomt van het netvlies. Als dit gebeurt, kunnen de symptomen zeer verontrustend zijn en kan het zicht tijdelijk troebel zijn. Soms worden ook lichtflitsen gezien; dit betekent dat de gelei, die op bepaalde plaatsen vastkleeft aan het netvlies, tijdens het loskomen trekt aan het netvlies (=lichtgevoelige ‘filmplaat van het oog.)

Deze eiwitstructuren zijn onschadelijk. Ze zijn enkel vervelend. Na verloop van weken/maanden wennen onze hersenen aan de vlokken en worden ze niet meer als storend ervaren.

Enkel wanneer de glasvochtvlokken het dagelijks functioneren van de patiënt blijvend verstoren, kan een vitrectomie overwogen worden. Dit is een ingrijpende operatie waarbij het volledige glasachtig lichaam wordt verwijderd. Dit wordt pas gedaan nadat gedurende minstens 1 jaar de spontane evolutie werd afgewacht.

Een vitrectomie werkt cataract in de hand zodat in een 2e tijd meestal ook een cataractoperatie zal moeten worden uitgevoerd.